Verberg deze pagina

Noord- en Midden Limburg

Huwelijksdwang en achterlating

Huwelijksdwang

Huwelijksdwang is het dwingen van een meisje/vrouw of een jongen/man tot een huwelijk, door ouders, familie of gemeenschap. Het is een huwelijk waarbij één of beide huwelijkspartners geen zeggenschap hebben over het aangaan van een huwelijkse verbintenis en daarmee niet instemmen. Zelf een partner kunnen kiezen is een mensenrecht. Trouwen gebeurt uit eigen vrije wil. Als een of beide partners onder grote druk worden gezet om te trouwen, is er sprake van huwelijksdwang.

Over hoe vaak huwelijksdwang voorkomt in Nederland zijn geen precieze cijfers bekend. Wel blijkt dat de slachtoffers van huwelijksdwang vaker vrouwen dan mannen zijn. Vaak zijn het jongeren (16-17 jaar) en jongvolwassenen (18-25 jaar). De slachtoffers zijn zowel hoog- als laagopgeleiden.

Huwelijksdwang komt in alle etnische gemeenschappen en klassen voor, maar vooral in Turkse, Marokkaanse, Hindoestaanse, Somalische, Iraanse, Iraakse, Afghaanse, Pakistaanse, Koerdische, Chinese, Molukse en Roma gemeenschappen. Het is echter niet uitsluitend een ‘migrantenproblematiek’, ook in zeer gesloten autochtone gemeenschappen en in de hogere klassen (vorstenhuizen) komt huwelijksdwang voor.

Een reden waarom huwelijksdwang kan plaatsvinden is bijvoorbeeld de wens om familiebanden te versterken, het voorkomen dat de dochter of zoon een verkeerde partnerkeuze maakt, het beschermen van de familie-eer of om een Nederlandse verblijfsvergunning te verkrijgen voor de partner uit het herkomstland.

Huwelijksdwang is in strijd met de mensenrechten en is ook strafbaar. In Nederland beschrijft artikel 284 van het wetboek van strafrecht dat iemand dwingen tot het aangaan van een huwelijk strafbaar is. De voorwaarden zijn in de nieuwe wet veranderd. Nederland accepteerde voorheen buitenlandse huwelijken van minderjarigen vanaf vijftien jaar als ze legaal waren gesloten in het herkomstland. Nu moeten beide partners meerderjarig zijn als zij om erkenning van het huwelijk vragen.

Achterlating

Bij achterlating wordt iemand onder dwang teruggestuurd naar of achtergelaten in het buitenland, vaak tijdens een vakantie. Meestal treft het een kind, een jongvolwassene of een getrouwde vrouw (met of zonder kinderen).

Vrouwen, kinderen en (homoseksuele) mannen worden tegen hun wil en zonder papieren achtergelaten in het land van herkomst. Vaak gebeurt dit in de zomervakantie. Soms worden vrouwen en kinderen vanuit Nederland terug gestuurd. De redenen zijn verschillend: een man die snel af wil van zijn vrouw, angst dat vrouw en/of kinderen teveel blootstaan aan Westerse invloeden en er is angst dat de eer van de familie geschonden kan worden. Als er in de ogen van de familie al een eerschending heeft plaatsgevonden kan achterlating ook een straf zijn, waarmee men de eer hoopt te herstellen. Achterlating kan ook gepaard gaan met huwelijksdwang. Hierbij wordt een meisje, vrouw, jongen of man gedwongen te trouwen.

Huwelijksdwang en achterlating is in strijd met de mensenrechten en is ook strafbaar. Uit signalen van scholen, politie, hulpverlening en opvang blijkt dát huwelijksdwang in Nederland voorkomt en doorgaans ernstige gevolgen heeft voor de betrokkenen.

Wat kunt u doen?

Heeft u een vermoeden dat er sprake is van een situatie waarin huwelijksdwang of achterlating speelt? Bij uzelf of bij iemand in uw omgeving? Neem dan contact op met Veilig Thuis via 0800-2000.  Samen kijken we naar wat er speelt en wat er nodig is om het op te lossen. Hier kunt u meer informatie vinden over contact met Veilig Thuis.

Is er een acuut gevaar? Bel dan 112.

Wilt u meer informatie?

U kunt meer informatie over huwelijksdwang en achterlating vinden op de website van de rijksoverheid.